Het weeshuis

Hoi allemaal,

Nog minder dan een week, en dan is het alweer tijd om Kitui te verlaten. Daarom hadden we gisteren nog een speciaal uitje op het programma. We gingen gisteren namelijk naar het st. John Rehalibation Center, het weeshuis voor straatkinderen waar Renske en Jolanda werken. Het was een eindje weg, dus gingen we met de taxi. We kwamen aan bij een redelijk mooi gebouw. Het was echter niet erg groot; bizar dat hier soms wel 70 kinderen wonen. Toen Renske en Jolanda de deur open deden renden ze uitgelaten op ons af. Ze wilden ons allemaal knuffelen en aanraken en stelden zich ook netjes voor. Vervolgens gingen we met z’n allen buiten in een kring op plastic stoelen zitten. Een van de oudere jongens stond op en stelde voor een voorstelrondje te doen. Meestal verlegen stonden de kinderen een voor een op om te vertellen hoe ze heten, hoe oud ze zijn, waar ze vandaan komen en waar ze naar school gaan. Na dit gedaan te hebben deelden we ballonnen uit, waar ze erg blij mee waren. Ze vonden het vooral leuk om ze te laten ‘piepen’, wat veel herrie maakte, waardoor Renske maar voorstelde een rondleiding te geven. Ze lieten ons de verschillende kamers zien: er was een televisiekamer met een kleine televisie en videobanden, een zitkamer, volgepropt met versleten banken, een keuken met twee enorme ouderwetse ‘ovens’ waar vrijwel continu maïs en bonen in gekookt wordt, ‘toiletten’ en wasruimtes voor de jongens en de meisjes, een aantal opslagruimtes en ook de slaapkamers kregen we te zien. De meisjes en jongens slapen, gesorteerd op leeftijd, apart van elkaar in smalle stapelbedden met oude klamboes. Het zag er allemaal erg kaal en ongezellig uit. De kleinsten slapen met z’n allen op een kamer met een ‘moeder’ erbij. Ook nog iets: de meisjes mogen niet op de jongensslaapkamers komen. Het zag er allemaal ietwat treurig uit, maar de kinderen zijn allang blij dat ze niet meer op straat hoeven te leven. Ze doen ook veel in huis: ze koken en maken zelf schoon en ook doen ze hun eigen was. Zelfs de kleinsten van vier jaar oud! Mooi om te zien hoe een klein jongetje met een wijze blik in zijn ogen in een pan aan het roeren was.

Na de rondleiding gingen we weer naar buiten. De kinderen begonnen voor ons ‘in de maneschijn’ en ‘papagaaitje leef je nog’ te zingen. Leuk dat ze die Nederlandse liedjes geleerd hebben! Vervolgens zette Caroline, een van de meisjes, een Keniaans liedje in en begonnen ze allemaal te zingen en te dansen. Voor de rest gingen we een beetje met iedereen praten en spelen. Vooral Stijn vermaakte zich goed met de kinderen! Toen kwam Jozef, een van de oudere jongens naar mij toe. Hij wilde graag een liedje voor mij zingen. Hij pakte mijn handen, keek me diep in de ogen en begon in het Kikamba een liedje voor mij te zingen. Toen hij klaar was vertelde hij dat het over liefde ging. Vervolgens vroeg hij hoe lang ik nog in Kenia bleef, omdat hij me graag beter wilde kennen. Het was echt een ontzettend lieve en ook mooie jongen. Jammer dat hij pas 14 is en ik Maarten eigenlijk wel heel leuk vind. Na dit duidelijk gemaakt te hebben begon Caroline mijn haar te vlechten. Leuk hoe die kale meisjes gek zijn op lange haren. Vooral het feit dat we echt haar hebben lijkt ze te animeren, omdat de oudere meisjes en vrouwen vaak alsnog van zichzelf heel kort haar hebben, maar door middel van extensions toch mooie lange ‘haren’ hebben. Toen was het helaas tijd om te gaan. De kinderen liepen met ons mee naar de taxi. Jozef zei dat hij hier in Kenia op mij zou wachten en dat ik mijn moeder de groeten moest doen (mam, de groeten van Jozef!). Echt een schatje! Ik zie het alleen nog niet echt gebeuren.
Vervolgens reden we naar Bavaria om daar met z’n 7en te barbecueën. Het eten was niet echt geweldig, maar het was wel ontzettend gezellig! Een soort van afscheidsdinertje omdat Stijn en Lesley vandaag weggaan. Na het eten gingen we nog even ‘doen, durven of de waarheid’ doen en vervolgens naar huis om lekker te gaan slapen.

Maar om nog even terug te komen op het weeshuis: Die kinderen hebben twee ‘moeders’ die om de beurt dienst hebben. Zij letten voornamelijk op de kinderen. Ze geven de kinderen alleen niet de warmte die zij nodig hebben, daarom is het fijn dat Renske en Jolanda er zijn. De kinderen hebben het ook echt nodig, omdat ze vaak een bizar verleden hebben gehad. Zo is er een meisje van 7 die vroeger seksueel misbruikt is door haar vader en een jongen die niet gewenst is bij zijn ouders en daarom maar op straat is gezet. Deze kinderen verdienen de warmte van een moeder en het gevoel dat iemand om ze geeft. Ze stralen helemaal en zien er zo gelukkig uit als je hun aandacht geeft! Helaas gaan Renske en Jolanda in februari weer in Nederland, en ziet het er tot nu toe niet naar uit dat er nieuwe vrijwilligers komen. Daarom wil ik iedereen de volgende tip geven: Ken of ben je iemand die graag voor een paar maanden vrijwilligerswerk met kinderen wil doen in Kenia? Dan is dit echt een aanrader! Deze kinderen verdienen het om iemand om zich heen te hebben die om hun geeft. De aandacht helpt hun weer gelukkig worden, en andersom voelt het, volgens Renske en Jolanda, geweldig om zoveel voor die kinderen te kunnen betekenen. Een ervaring die je altijd bij zal blijven, en daarom een echte aanrader!

Nou, dit was het weer voor vandaag. Nu ga ik lekker al mijn kleren wassen, zodat ik die schoon mee op safari kan nemen.

Dikke kus!