Zanddammen, een begrafenis, Mulango en hanen

Lieve allemaal,

Hier weer een verhaal van mij. We hebben een paar heel indrukwekkende dagen gehad, vandaar dat ik nu even een berichtje post. San en ik zijn namelijk voor 3 dagen naar het veld vetrokken om daar de dambouwers, hun buddies en de community waar zij mee werken te interviewen. Dinsdag om 12 uur hadden we afgesproken bij het busstation. Helaas, de buddies waren toen nog nergens te bekennen. San en ik werden natuurlijk van alle kanten naar matatu’s toegelokt (doen ze niet alleen bij mzungu’s maar bij iedereen, hoewel wij ze natuurlijk wel veel minder goed kunnen afwimpelen). Na tegen zo’n 35 buschauffeurs te hebben gezegd dat we echt niet naar Nairobi wilden, kwamen we na lang zoeken om half 1 gelukkig onze buddies tegen. Met hen liepen we naar de goede matatu. We zochten een plekje en maakten het ons gemakkelijk. Vlak voor vertrek (rond 1 uur, viel nog mee!) kwam er een oud mannetje naast ons op het ‘bankje’ zitten. Aangezien wij niet zulke smalle kontjes hebben en Sandra haar backpack alweer lekker tussen haar benen geïnstalleerd had en daardoor wijdbeens moest zitten, zat dit redelijk krap. Maar wat maakt het uit; vervoer is vervoer! Toen gingen we op pad. Na een hobbelige rit van 3 uur, waarbij ik bijna de nodige kippen en kinderen op schoot geduwd kreeg, kwamen we aan in Kiangu. Ruben, Carolien en Daphne (Bouwkunde, TU Delft) stonden ons al op te wachten. Zij namen ons mee naar hun ‘huis’. We keken onze ogen uit! Hun huis was een soort van openlucht binnenplaats met een grote tafel en stoelen en een buitenkeukentje, met daar omheen allemaal kleine hutjes waar iedereen sliep. Daarnaast nog een hokje waar je je met een teiltje water kunt wassen en twee hokjes met gaten in de grond (en heel veel vliegen!!) waar je je behoefte in kunt doen. Kijk, dit is dus het echte Kenia. Daar aangekomen kregen we een rondleiding door het dorpje (een heleboel kleine kruideniertjes, een fietsenreparatiewinkel, een plek waar je tarwe kunt malen en een kerk) en daarna gingen we nog even in het zonnetje zitten met een boek. Om 7 uur gingen we eten. Ze hebben een kok die voor hen kookt. Het assortiment bestaat uit uien, aardappelen, tomaat, rijst en spaghetti, heel gevarieerd dus. Gelukkig hadden we deze avond een feestmaaltijd, namelijk geit! Het was de eerste keer dat ik geit at en ik had al de nodige negatieve verhalen gehoord, maar gelukkig beviel het heel goed! We aten spaghetti met tomatensaus en geit, echt wel lekker met een heleboel kruiden erdoor. Hierna gingen we nog even natafelen en daarna wilden we eigenlijk wel naar bed. Helaas was het nog steeds niet duidelijk waar wij gingen slapen. De lieve Keniaanse buddies kwamen met een oplossing: ze zetten een extra bed in Benjamin’s (buddy) kamer en Benjamin kroop bij een andere jongen in bed. Echt zo ontzettend lief en we geneerden ons nogal, maar het maakte hem echt niets uit. Later kwamen we erachter dat onze buddies samen in een eenpersoonsbed moesten slapen. Dat was wel sneu. Na een goede nachtrust voor mij en een minder goede voor Sandra, die zo goed als op een lattenbodem en een stapel stenen lag, stonden we om half 7 op. Even wassen en aankleden en daarna ontbijten met thee, witbrood met boter en pindakaas of chocoladepasta. Na dit ontbijt hebben we de TU en hun buddies geïnterviewd over de onderlinge samenwerking voor de handleiding voor Keniase studenten. Toen we hier mee klaar waren kwamen de mannen van Heijmans, die we zondag al in Bavaria ontmoet hadden, aanrijden. Zij wilden ons wel meenemen naar de jongens van de bouw (is normaal een uur lopen). Onze buddies gingen achterin en San en ik samen in de laadbak. Na een hobbelig en vooral melig reisje kwamen we aan bij de jongens van de Open Office. Zij zijn een nieuw kantoor voor SaSol aan het bouwen. Na hun geïnterviewd te hebben liepen we naar de dambouwers voor allereerst een kopje Engelse thee en een chapati en daarna natuurlijk interviews over de dammen (brochure over SaSol). Zij werken samen met de lokale community en dit werk is veel indrukwekkender dan ik dacht! Ze vertelden ons dat de community 8(!) kilometer moet lopen om drinkwater te halen. De zanddammen zorgen ervoor dat regenwater wordt opgevangen. Door de verschillende sleuven stroomt het water niet weg en komt het op een plek terecht. Het zand filtert het zout en de vuiligheid uit het water, zodat het gebruikt kan worden als drinkwater. Daarnaast wordt de omliggende grond hierdoor vruchtbaarder waardoor men meer mogelijkheden heeft tot het verbouwen van gewassen, wat ze weer kunnen verkopen, wat ervoor zorgt dat de community wat geld heeft. Daarnaast kunnen meer kinderen naar school omdat zij geen water van ver meer hoeven te halen. Echt een goed project dus! We hebben even gekeken bij een dam die al af was en het zag er echt heel goed uit (vanuit mijn onervaren oogpunt gezien dan). We hebben heel veel informatie gekregen van Bart van Heijmans; echt heel fijn. Hij vertelde ook dat Heijmans en SaSol (want de medewerkers van SaSol waren toevallig ook in Kiangu om te kijken hoe de andere projecten verlopen) de dag erna naar de andere groep dambouwers zouden vertrekken en dat ze nog twee plekjes in de auto overhadden. Twee plekken dus, terwijl we met vier man waren. We hadden al met de buddies afgesproken om donderdagochtend de matatu naar huis te nemen, aangezien we al eerder klaar waren. De buddies waren het woensdag om 12 uur al zat en konden niet wachten om weer naar huis te gaan, dus stelden Sandra en ik voor om met zijn tweeën naar de andere groep toe te gaan. Na overleg met Ann van SaSol mochten we samen naar de andere groep. Na het werk kregen we een voedzame maaltijd van rijst, aardappel, tomatenpuree en kruiden en gingen we op tijd naar bed, want om 7 uur moesten we de matatu alweer hebben. We kwamen aan bij de busstop en gingen samen met SaSol en Heijmans ontbijten bij een leuk tentje. Na een voedzaam ontbijt van toast met gekookte eieren en samosa’s gingen we met de auto op weg naar de andere groep dambouwers. Na even hun mannenhuis geïnspecteerd te hebben gingen we lopend op weg naar de dam. Na deze interviews gingen we naar de andere dam toe. Dit was een heel eind lopen en tegen die tijd was het al erg warm (45 graden), dus we kwamen een beetje vermoeid aan. Weer gingen we een aantal studenten interviewen en samen met Heijmans kijken bij een dam die vorig jaar gebouwd is. Helaas zagen we dat deze dam al aan het afbrokkelen was, hier moet dus iets aan gedaan worden. Wel zagen we veel goed groeiende gewassen bij de dam staan, dus deze dam heeft zeker veel positiefs gebracht! Na een zware wandeling terug naar de auto gingen we, gewapend met broodjes en bananen, weer met de auto terug naar Kitui. Morgen mogen we een vergadering met SaSol en Heijmans bijwonen. Er zijn namelijk wat onduidelijkheden in de opdrachtbeschrijvingen. Aan de hand van deze vergadering gaan wij een opzetje en een lay-out maken voor een goede opdrachtbeschrijving, op zo’n manier dat SaSol deze telkens weer kan updaten. Weer een opdracht erbij dus! Daarnaast gaan we waarschijnlijk met het ICT-team een nieuwe website voor SaSol in elkaar zetten, echt heel leuk! We hebben net lekker pannenkoeken gegeten en nu gaan Maarten en ik nog wat afleveringen Ally McBeal kijken en op tijd naar bed, want het was een lange dag!

Bovenstaande tekst wilde ik eigenlijk vrijdag al posten, maar er zijn hier helaas wat internetproblemen. Daarom begin ik maar weer aan een nieuwe blog, want zaterdag zijn we naar een begrafenis geweest. De vader van een buddy is namelijk overleden en we hoorden van een andere buddy dat ze het heel leuk zou vinden als wij ook zouden komen. Natuurlijk wilden we dit doen voor haar en konden we daarnaast zo ook de kans pakken om eens een Keniaanse begrafenis bij te wonen. Op zaterdag vertrokken we, gekleed in het zwart, om 11 uur met de matatu. Alle blanken, vijf buddies en twee medewerkers van SaSol waren aanwezig. Om 12 uur kwamen we bij de plaats van bestemming aan. De begrafenis werd gehouden op een groot veld met een gebouwtje erbij. Er stonden een heleboel plastic stoeltjes en de boel was overkapt met doeken, best primitief dus. We werden gelijk naar een mooi plekje gewezen en gingen zitten. Naarmate het veld volstroomde merkten we dat er lang niet genoeg stoelen waren (ik denk dat er ongeveer 500 mensen waren, echt bizar!), dus het was best gênant dat wij een plekje hadden terwijl we die man niet eens kenden! Maar de begrafenisondernemer verzekerde ons dat wij recht hadden op ons plekje, dus bleven we maar zitten. De dienst werd geopend met een lunch van ugali met tomatensaus en geit (smaakt een beetje naar draadjesvlees). Ik vind geit wel erg lekker, alleen werd ik helaas opgescheept met een stuk glibber, dus geen geit voor mij. Gelukkig dacht Maarten dat we ingewanden te eten kregen door de rare vorm van het vlees. Ik liet hem maar in de waan en kreeg zijn stukje geit, lekker! De lunch werd gevolgd door een gebed en een gezang, allemaal in Kamba. Daarna werd de overledene in een kist binnengebracht. Men werd uitgenodigd om bij hem te komen kijken. Wij dachten; we blijven maar zitten want we kennen die man niet. De mensen werden omgeroepen en warempel: de afgevaardigden van de SaSol Foundation werden ook opgeroepen. Toen zijn we toch maar bij hem gaan kijken. Daarna gingen maar liefst 23 mensen een toespraak houden over de man en zongen we tussendoor wat liedjes (weer allemaal in Kamba). Ook werden tussendoor mensen naar voren geroepen om met bloemenkransen in de handen bij de kist op de foto te gaan. En ja hoor, de SaSol Foundation werd ook weer opgeroepen! Dus gingen wij naar voren om op de foto te gaan. Wat ik wel asociaal vond was dat de voorganger in het Kamba toen iets over ons zei (ik hoorde vaak het woord mzungus voorbij komen), dit vond ik best onbeleefd aangezien wij dat natuurlijk niet verstaan. Al met al duurde de begrafenis maar liefst 5 uur en waren we stiekem heel blij dat we een stoel hadden en niet opgepropt onder de doeken of daarbuiten in de brandende zon hoefden te staan. Ook waren Lesley, Kisanet en ik de enigen die zo slim waren om water mee te nemen, waardoor we 3 liter water moesten delen met 9 man. Na 2 uur hadden we dus al flinke dorst! Om 4 uur kwam eindelijk de laatste toespraak (ik moet echt toegeven dat de hele begrafenis voor ons best saai was omdat we er niets van verstonden). Helaas werd deze toespraak gehouden door een dominee en die begon me toch een partij in de microfoon te schreeuwen en rond te lopen en met zijn vuist te zwaaien! Ik vraag me nog steeds af waar zijn toespraak over ging. Het duurde maar liefst 3 kwartier voordat hij klaar was, en om 5 uur zaten we eindelijk weer in de matatu. Terug in Kitui gingen we even naar huis om wat spullen te pakken of weg te leggen en namen we een taxi naar Bavaria om te gaan eten. Hier kwamen we tot onze verrassing Corné en Desiree tegen. Eenmaal binnen kwamen we nog twee blanke meisjes tegen en we besloten met zijn allen te gaan eten. De twee meisjes doen vrijwilligerswerk in een opvangcentrum voor straatkinderen. Hun verhalen klonken echt heel interessant, en Maarten en ik hebben met ze afgesproken om een keer een weekendje te komen helpen. Het lijkt me echt gaaf om met die kinderen bezig te zijn! We hebben lekker gegeten (ik had champignonsoep en een pizza met garnalen) en na het eten gingen we nog even met de Duitse eigenaar bij het kampvuur zitten om te praten over zijn leven in Kenia. Het was leuk om zijn mening en beleving te horen! Hij wordt nog steeds als mzungu gezien en moet dan ook mzunguprijzen betalen, ook al kent iedereen hem zo onderhand wel. Daarnaast vertelde hij dat het moeilijk is om personeel te houden, omdat ze vaak niet meer op komen dagen als ze eenmaal genoeg geld hebben gespaard. Dan gaan ze onaangekondigd op vakantie of zo, echt heel bizar. Na nog een drankje pakten we de taxi naar huis om lekker te slapen.

Zondag hebben we een beetje uitgeslapen en na een ochtendje relaxen zijn we met de andere compound naar het zwembad gegaan. Echt heerlijk om even een duik te nemen in koel water. Was echt een prima zwembad! Maarten en ik deden nog een poging tot een potje poolen, maar dat was door vastzittende ballen, een scheve tafel en botte keuen niet echt een succes. Na het zwemmen zijn we nog even naar huis gegaan om ons om te kleden etc. en hebben Maarten en ik in het late middagzonnetje nog even gebadmintond (is onze work out hier, doen we elke dag!). Daarna zijn we naar Mulango vertrokken om bij Corné en Desiree te gaan eten. Zij wonen echt leuk bij de polytechnik school. Ze hadden lekker gekookt, namelijk chapati, rijst en een mixje van koolsalade en tomaat. Lekker om hier een soort wraps van te maken. Na het eten gingen we nog even voetballen met een paar Kenianen en een strandbal en zijn we daarna naar huis vetrokken. Nog even Ally McBeal kijken en dan naar bed!

Maandag zijn we om 10 uur weer lekker aan de slag gegaan. Beiden zijn we hard bezig geweest aan een column, een over Heijmans en een over de zanddammen. Na een lunch bij Flavours (beef fry met chapati en twee worstjes) zijn we naar het ICC (servicedesk) gegaan om foto’s te maken voor de brochure over het ICT team. Mooie ruimte zeg met een stuk of 8 goede computers met breedbeeld flatscreen! Het was net of ik weer in Nederland was, haha. Daarna zijn we naar de markt vertrokken om, jawel, hanen te kopen. Eerst zijn we op jacht gegaan naar uien, tomaten, aardappelen en paprika (er staan wel 4375394875 kraampjes die de eerste drie verkopen en slechts een die paprika verkoopt, over monopolie gesproken!). Daarnaast vonden we verse ananas; lekker voor na het eten! Daarna hebben we twee mooie hanen uitgezocht. Deze hebben we Frans en Henk gekocht en ze zijn heel erg lief. Ze lopen nu te scharrelen op de compound en nu gaan we ze vetmesten. Zondag gaan we ze slachten met o.a. Corné en Desiree, want als je in Kenia bent geweest moet je toch minstens een kip hebben geslacht! We hebben al op een filmpje gezien hoe zij eerder een haan hebben geslacht en het zag er niet heel smakelijk uit, dus ik ben erg benieuwd hoe dit gaat. We gaan zo lekker eten en misschien nog even naar de andere compound.

Even van weetjes:

- Ezels zijn totaal geen domme dieren! Ze kunnen namelijk hun eigen weg naar huis vinden;
- Onze stadse buddy die al haar hele leven in Kenia woont, was de eerste die in Kiangu een foto maakte van een ezel;
- De community danst en zingt heel veel tijdens het werk: dit lijkt het werk veel leuker te maken dus ik stel voor dat we dit in Nederland ook allemaal maar moeten gaan doen;
- Als je alleen maar een stinkend gat hebt om in te plassen ga je maar een keer per dag naar de wc;
- Dankzij Sandra en vieze cheddarkaas zijn we erachter gekomen dat een tosti met boter, suiker en kaneel errug lekker is;
- Ik ben erachter gekomen dat ik kalmpjes enorme spinnen van dichtbij kan bestuderen, maar wel als de dood ben voor kippen;
- Ik ben al door twee bedden gezakt;
- Maarten, Sandra en ik hebben alle drie een laptop mee. Onze twee ICT-ers delen er echter een en maken hier dan ook de hele dag ruzie over;
- Kenianen die kunnen fietsen zijn hier heel trots op en kijken een beetje beteuterd als wij vertellen dat we in Nederland zo’n beetje alles per fiets doen;
- We (Maarten, Vincent, vooral onze Leidse Robert en ik) kwamen tot de conclusie dat we tweej oktowbewr niet gekker hadden kunnen invullen (dag van de begrafenis);
- Vrijdag in Riverside vroeg een Keniaanse jongen mij ten huwelijk omdat hij altijd al met een Amerikaanse had willen trouwen. Pech voor hem dat ik Nederlands ben, maar dat vond hij op zich ook wel goed;
- Diezelfde avond heb ik van iemand een Kamba-naam gegeven, namelijk Poletta of Coletta (ik verstond het niet zo goed). Dit betekent vrijgevig, ik vraag me af waar ik die naam aan verdiend heb..;
- Diezelfde jongen van hierboven heeft Sandra, Maarten en mij uitgenodigd om een geit te komen slachten. Mijn taak? Het hart en de lever er uit halen, op de grill leggen en geven aan degene ‘die het het meest verdient’. Zijn er nog mensen waar jullie een hekel aan hebben? Want dan stuur ik ze wel even op.

We hebben weer genoeg plannen gemaakt voor de komende tijd, dus binnenkort zal er weer een blog verschijnen!

Liefs van mij!